‘Vader trok uit liefde voor zijn vrouw naar het rusthuis waar moeder al een tijdje verbleef. Zelf wou hij op zijn negentigste liever autonoom blijven: daarvoor tekende, kookte en las hij nog te graag. Moeder vond dat hij beter niet alleen bleef omdat hij te vaak het vuur van het fornuis liet branden.
Over een vader die bij elk bezoek zegt: “Jongske, we gaan achteruit.” Over een moeder van wie ik hoop dat ze ooit nog een keer “jongske” tegen me fluistert.
Geen boek over dementie, geen boek over oud worden (mijn ouders zijn oud). Wel een eerbetoon aan twee mensen die heel oud mogen worden. Moeten worden.
Een liefdevol portret van twee mensen die in mij verder leven. Humor, tragiek, poëzie maar vooral een gezonde dosis dankbaarheid.’
Michel Follet werkt voor radio en televisie als presentator en redacteur. In veel van zijn programma’s verwerkt hij zijn passies: film, muziek, kermis... Hij schreef boeken over media, cinema, de wereld van blinden, kermis en over stalking en gehoorproblemen, waarmee hij zelf te maken kreeg. Dit is zijn meest persoonlijke boek tot nu toe: verrassend en toch herkenbaar.
