‘Dit is Ida. Herken jij de vrouw op dit schilderij? Dan willen wij graag van jou horen.’ Op de televisie ziet Cato het beeld van een jonge vrouw voor een raam waar zonlicht doorstroomt. De zoon van wereldvermaard schilder Alexander Halow vertelt in een talkshow dat hij op zoek is naar het model dat zijn vader decennia geleden schilderde. En ja, Cato en haar familie kennen dat beeld, want ze hebben een foto van hun mémé Ida die exact lijkt op het schilderij.
Op een vergadering in het Brusselse museum, waar de onlangs overleden Halow binnenkort een overzichtstentoonstelling heeft, leert Cato naast de interessante directeur Toon ook de knappe Rik kennen, die zijn eigen link met het schilderij claimt. De zoektocht naar Ida gooit Cato’s leven overhoop en niet alleen omdat haar familie misschien een meesterwerk in handen krijgt.
15 mei 1940. Duitse troepen zijn België binnengevallen en terwijl de bommen op Oostende vallen, vlucht vissersdochter Ida Laga met haar familie het Kanaal over. Na een tussenstop in Londen komen de Laga’s in Wales terecht. Als Ida na een zwaar bombardement op de stad Cardiff huilend op een bankje in het park zit, krijgt ze van een hoffelijke jongeman met een wandelstok een zakdoek om haar tranen te drogen.
Was nieuwsgierigheid een olympische sport, dan won Nathalie Le Blanc er medailles in. Dat is handig voor haar job als journalist bij Knack Weekend, waar ze haar favoriete vraag – waarom? – dagelijks mag stellen. Als journalist moet ze zich strikt aan de feiten houden, maar als auteur mag ze haar fantasie de vrije loop laten. Een gesprekje met een onbekende op straat, een fragment van een documentaire, de verhalen van de mensen om haar heen of een herinnering, alles voedt haar verhalen. Om Amerikaanse politieseries vrij te citeren: anything you say, can and will be used in haar romans.
