Naar huidig Nederlands recht kan zich samenloop voordoen tussen de revindicatie en de vordering uit onverschuldigde betaling. De mogelijkheid van deze samenloop is, historisch gezien, opmerkelijk. In het Romeinse recht waren beide acties immers aan elkaar tegengesteld. Samenloop tussen de rei vindicatio en de condictio, de voorloper van de huidige vordering uit onverschuldigde betaling, was daarom principieel uitgesloten. Waar de rei vindicatio was gebaseerd op het eigendomsrecht van de eiser, was de condictio gebaseerd op de verplichting van de gedaagde om een zaak aan de eiser in eigendom over te dragen.
In dit boek staat de vraag centraal hoe de condictio zich heeft ontwikkeld tot een vordering die met de rei vindicatio kan samenlopen. Bij deze ontwikkeling heeft de eis dat aan eigendomsoverdracht een geldige titel (iusta causa) ten grondslag dient te liggen, een belangrijke rol gespeeld. De historische ontwikkelingslijn wordt gevolgd vanaf het klassieke Romeinse recht, via het Middeleeuwse ius commune, naar de invoering van de codificaties in Duitsland, Zwitserland, Frankrijk en Nederland. In het bijzonder gaat de aandacht uit naar het ontwerp van het Nieuw Burgerlijk Wetboek.
