Tegen het vergeten en voor de behoedzaamheid wijst de lezer op al die momenten waaruit het leven bestaat, het kwetsbare en dat waar we vaak overheen kijken. Door ogenschijnlijk heel particulier te zijn plaatst Spaan ons juist voor de spiegel. Wat weten we zelf nog van onze jeugd, de liefdes en het leven dat achter ons ligt? De gedichten nemen ons mee op sleeptouw en al lezende genieten we van het ritme, de klanken en de inhoud, om vervolgens ons eigen verhaal ernaast te leggen. Juist door niets verbloemend te dichten ontstaan gedichten die verder gaan dan herinnering. Ze worden een lofzang op het leven. Of, zoals Alja Spaan schrijft in het gedicht Uit een van de vensters:
'Een vrouw zou met zingen beginnen, aarzelende psalmen waarin het hert naast de tijger rust en gespaard blijft.'
Poëzie maken is het verzamelen van je geur,
je natte voetstappen in de gang, beelden van
een slapend hoofd op mijn kussen, een vrouw voor het
venster. Begrijpen is stof dat uit de lakens
komt, blazen tegen je krullen, terugvouwen van brieven
in hun enveloppe, zachte duwtjes tegen het ons.
Alja Spaan (Sint Pancras, 1957) schrijft vanaf haar elfde dagelijks (zowel proza als poëzie), was van alles maar vooral creatief. Haar huis in Alkmaar werd Atelier9en40 waarin ze tot 2013 kunst- en poëzieprojecten deed. Onder die naam gaf ze anderen en zichzelf uit. Ze verscheen ook in verzamelbundels maar werd bekend door de Turing Gedichtenwedstrijd 2015. Nu organiseert zij Reuring, een taalplatform in Alkmaar. Zij is voorzitter, coördinator en redacteur bij het literaire e-magazine 'Meander' en tevens verbonden aan het Dagboekarchief. Alles van en over haar verschijnt op http://aljaspaan.nl
