Er staat in ons leven vaak nogal wat op het spel. Wat zeg ik? Wij staan zelf voortdurend op het spel! Wij kunnen immers zomaar van het speelveld afdonderen! En ook: wat doen we met de ons gegeven tijd zolang wij nog op het speelveld staan? Zowel ons eraf donderen als ons erop staan, kent zijn charmes en tragiek. Deze charmes en tragiek kennen we in de vorm van genieten en lijden, van goed en kwaad, van zin en zinloosheid. Wij moeten daar wat mee, het dringt zich aan ons op. Ons levensconcert is een gevoelig samenspel van harmonische en disharmonische vibraties en ritmes, van melodieën en wanklanken. Valt er een poging te ondernemen om hier iets van te begrijpen? Het wordt hier in ieder geval onderzocht. De psychosofie legt het accent zowel op onze eigen zwaktes alsook op onze innerlijke zelfgenezende kracht. De weerbarstige soepelheid van de werkelijkheid is een onlosmakelijk relatiegebeuren tussen jij en de wereld. Hoe steekt dit alles in elkaar? En: mogen we loyaal zijn aan onze zwaktes? Of juist niet?
Kortom, dit alles raakt aan dat wat ons fundamenteel raakt tot in onze diepste innerlijke en dus primitieve kloven, spleten en spelonken. In existentiële zin zijn en blijven wij holenbewoners. En dat heeft zijn charmes. Waarvan de tragiek in ons levensconcert mag worden opgenomen.
