In zijn onderzoek naar de klassieke leerredes richt Bhikkhu Analayo zich hier op compassie en leegte, twee fundamentele begrippen uit het vroegboeddhistische onderricht. Compassie moet niet simpelweg als medeleven of medelijden worden opgevat, maar als mededogen: de diepgevoelde wens dat anderen vrij zijn van lijden en hulp krijgen wanneer dat nodig is. Een belangrijk gegeven in het menselijk contact, een thema dat bijzonder actueel is en onze eigen ontwikkeling op de proef stelt.
De wereld is leeg, leeg van een zelf, leeg van wat tot een zelf behoort, leeg van wat bestendig is, leeg van onophoudelijk bestaan, leeg van onveranderlijk zijn. Met deze uitspraak schetst Analayo de essentie van het begrip 'leegte'. Hij onderzoekt het traject van de geleidelijke betreding van leegte dat plaatsvindt door een stapsgewijze deconstructie van de manier waar- op de wereld doorgaans wordt ervaren. Het inzicht dat eruit voortkomt zal onze visie op de wereld en onszelf grondig veranderen, waardoor we alles leren zien zoals het werkelijk is.
