Een kind gooit je bestaan ondersteboven. Je aarzelt en stelt jezelf in vraag. Kan ik dit wel? Waaraan ben ik begonnen? Wat vaststaat, is een onvoorwaardelijke verantwoordelijkheid tegenover de radicaal onbekende die je leven is binnengekomen. We moeten antwoorden. We zijn persoonlijk verantwoordelijk.
In dit boek gaat Bruno Vanobbergen, vader van drie kinderen, op zoek naar wat deze verantwoordelijkheid betekent.
Dat begint al met het kiezen van een naam voor je kind, maar raakt ook aan de vraag wat je voor je kind wil en kan
betekenen. Opvoeden gaat over je kind willen lezen. Om van daaruit naar jezelf te durven kijken. Opvoeden is dus veel
meer dan kinderen begeleiden in hun opgroeien. Opvoeden gaat ook over ons, volwassenen. Het is een oefening in een
mooier mens worden.
Een kant-en-klaar stappenplan om je kind te vormen zul je hier niet vinden, gedeelde gevoelens van herkenning en vervreemding, van plezier en ongemak des te meer. Voor opvoeden bestaat nu eenmaal geen handleiding. Net dat maakt het tot een van de boeiendste, maar ook kwetsbaarste ondernemingen.
