Gedichten mogen opnieuw verhalen. Kunst en populaire muziek bieden inspiratie voor een universum waarin je de intimiteit proeft, ruikt, voelt, hoort, ziet. Het coverbeeld van Carll Cneut verbeeldt gloeiend wonderlijk deze intensiteit. De deugddoende melancholie, die als een velours deken over vele verzen ligt, krijgt hier en daar een verrassend knetterende electroshock. ZULLEN WE OOIT VULKANEN ZIJN reikt de hand naar een breed publiek zonder a reuk te doen aan gelaagdheid of meerstemmigheid. In een vooraf gedicht spreekt de auteur de lezer rechtstreeks aan: ... parkeer hier je kennis en wetenschap, je waarheid ... Om vervolgens de lezer recht in de ogen te kijken met een vraag die naar de titel neigt: ... zullen ook wij ooit vulkanen zijn? Zullen we?
