Smijdige witheid is een ragfijn, meerstemmig onderzoek naar de essentie van liefde en de onmogelijkheid die adequaat onder woorden te brengen. Verkende Piet Gerbrandy in zijn Vriendinnen en Morgen ben ik vrij al de raakvlakken tussen poëzie en proza, in dit nieuwe boek vormt lyrisch proza het kader waarin verschillende genres een plaats hebben gekregen. Gedichten becommentariëren, als koorzangen in een tragedie, de rudimentaire handelingen die zich ontvouwen in een fragmentarisch verhaal, een dialoog, een brief, een filosofische beschouwing en een redevoering in de onderwereld. Met de ogenschijnlijke experimentele vorm van Smijdige witheid haakt Gerbrandy aan bij een menging van genres die in de oudheid en de middeleeuwen gebruikelijk was.
