Twee keer droeg hij het shirt van het Nederlands elftal. Hij speelde meer wedstrijden voor Vitesse dan Theo Janssen. Toch doet de naam Martin Laamers weinig belletjes rinkelen. In de media duikt hij slechts op in rubrieken over vergeten voetballers. ‘Dat heeft alles met mijn spraak te maken. Als er vroeger een camera in mijn buurt kwam, sprintte ik weg. Ik wilde niet stotterend op tv.’
Teamgenoten als Phillip Cocu, John van den Brom, Theo Bos en Edward Sturing werden na hun spelerscarrière bekende trainers, Martin Laamers is na jarenlange werkloosheid en een overwonnen gokverslaving al blij met zijn baan als schoonmaker. Zijn spraakgebrek heeft een grote impact op zijn leven gehad. ‘Erger dan het stotteren is de stress van het niet durven praten. Die stress is weggevallen nu ik eindelijk schijt heb aan mijn spraakgebrek.’
Nadat bekende schrijvers als Michel van Egmond, Hugo Borst en Marcel van Roosmalen hem hebben afgewezen, volgt Remco Kock ex-profvoetballer Martin Laamers. Hij beschrijft hoe Martin zijn verleden oprakelt en zijn best doet om zijn unieke verhaal (‘Ik ben de enige stotterende international’) in de picture te krijgen en ditmaal wel stotterend op tv te komen. Het resultaat is O-o-o-Oranje. Leven met een spraakgebrek, een humoristisch boek over een serieus onderwerp.
‘Natuurlijk is stotteren een handicap. Communiceren is in onze maatschappij ongelooflijk belangrijk.’ – Edward Sturing
‘Over dat boek van Martin doe je als schrijver zeker drie keer zo lang als normaal.’ – Theo Janssen
